Sztuka ogrodowa już od czasów starożytnych stanowi jeden z głównych obszarów artystycznej działalności człowieka. O ile początkowo kojarzył się wyłącznie z uprawą roślinności użytkowej o tyle z czasem, rozpoczęto aranżowanie równoległych fragmentów, których zadaniem był wyłącznie odpoczynek. Oczywiście tego typu ogrody występowały w wysokich warstwach społecznych, co z uwagi na stan majątkowy właścicieli, stanowiły kwitnące dzieła sztuki.

Architektura krajobrazu przez setki lat przechodziła szereg przemian, zmieniając się pod kątem panujących nurtów oraz zmian w kulturze społecznej- gospodarczej i politycznej. Jako nauka projektowanie krajobrazów powstała na przełomie XIX/XX w. co wiąże się bezpośrednio z rozwojem przemysłu. Jako pierwsza w swoich strukturach uruchomiła kierunek wyższa uczelnia Harvarda w 1900 roku.

Jednymi z najbardziej pasjonujących ogrodów, którymi do tej pory zachwyca się cały świat (i nie jest to nadużycie, bynajmniej). Styl francuski w kwestii projektowania ogrodów szacować należy na okres barokowy, jednak jego projekty bezpośrednio wyrosły na podwalinach tradycji renesansowej, zwłaszcza jako ewolucja siedemnastowiecznych ogrodów włoskich.

Przyczyną zakładania ogrodów był wzrost rozwoju gospodarczego oraz kulturalnego. Stanowiły one przede wszystkim uzupełnienie pałaców i dworów, nierzadko wpisywały się one w olbrzymie obszary leśne.

To co najbardziej pasjonujące, to oczywiście jeden z cudów dokonań projektantów krajobrazu- Ogrody wersalskie, które stanowią symbol i wzór ogrodowego stylu francuskiego.

Krótka historia pałacu wersalskiego

Pałac w Wersalu posiada swoją głęboko i nieco prowizoryczną historię, zakorzenioną w zamiłowaniu królów francuskich do myślistwa w okolicznych, wersalskich gajach i lasach. Wyprawy myśliwskie kończyły się wraz z zachodem słońca i często wymuszały na królewskim orszaku spędzenie nocy w jednym z wersalskich zajazdów. Z uwagi na nieodpowiedni poziom zakwaterowania królewskiej głowy, król Ludwik XIII postanowił zakupić fragment terenu od arcybiskupa Paryża i na jego terenie wybudować drobny zameczek myśliwski. W 1623 roku wybrano wykonawcę zlecenia Nicolasa Huau. Zamek powstał jeszcze w tym samym roku i był gotowy na przyjęcie króla podczas wiosennych polowań. Z czasem, gdy Ludwik XIII zaczął spędzać więcej czasu w Wersalu, nie tylko z uwagi na zmiłowanie do myślistwa, ale również w celu odpoczynku od paryskich klimatów, postanowił on na rozbudowę zamku wraz z terenem okalającym. Jedna z pierwszych sal dobudowanych była sala przeznaczona do gry w jeu de paume (rodzaj tenisa).

Pracę nad rozbudową ośrodka pałacowego rozpoczęto w 1631 roku. Prace rozpoczęto od całkowitej rozbiórki istniejącej zabudowy oraz realizację projektu pałacu od nowa. Nowy projekt zamku opierał się na tym samym planie jednak był o wiele większy niż pierwotnie m.in. poprzez dodanie sześciu prostokątnych wież. Fasada pałacu została zachowana w stylu adekwatnym dla panującego króla, wykonana z białego kamienia i cegły. Jako dopełnienie pałacu, zaaranżowano również park na terenie blisko 70 hektarów.

Wersal, stając się nową stolicą państwa, tym samym siedziba króla, stopniowo zmieniał swoje oblicze w zależności od przejmowanej władzy. Pierwsze i najprawdopodobniej największe przeróbki wprowadził następca Ludwika XIII, Ludwik XIV. To właśnie za czasów jego panowania o Wersalu zwykło się mówił Pałac Słońca, a o królu, który w nim żył- Król Słońce.

Konotacje tego typu przełożyły się bezpośrednio na wygląd całego kompleksu pałacowego- zarówno na wystrój wnętrz pałacu, jak i projekt ogrodów stylizowanych symetrycznie z uwzględnieniem bajkowych krajobrazów.

Dowiedz się więcej o stylizacji wersalskiego kompleksu pałacowego.